Een groot kind of een geïnformeerde verzamelaar?

Ik ben zoals de meesten van jullie, ik hou ervan om rond te hangen in de speelgoedgang van winkels. Ik voel me daar op mijn gemak, in mijn element. Ik ontdek daar al deze nieuwigheden die me nog steeds doen verlangen en ik verwonder me over de vindingrijkheid van fabrikanten op dit constant evoluerende gebied.

Maar ik merkte ook een vreemde reactie van mijn kant: voor de meeste merken zie ik eruit als een kind, met het verlangen om te spelen, te hanteren, om dit speelgoed tot leven te brengen. Als ik voor de LEGO-afdeling aankom, verandert mijn blik. Ik staar naar elke doos met een ander gevoel, alsof ik ze een ander achting koester, alsof ik plotseling meer oplettend, meer bezorgd, minder speels word ...

Deze verandering in houding verbaast me altijd. Ik speel graag met mijn LEGO's, zie hoe mijn zoon een set in elkaar zet, een schip uitvindt, een doos schudt om de dichtheid van de inhoud te meten ... Maar ik ben ook altijd voorzichtiger met mijn LEGO's dan met ander speelgoed dat de kamers van mijn kinderen.

Ik hecht meer waarde aan de paar plastic stenen of minifigs in mijn verzameling dan aan het Spider-Man-beeldje van de jongste of de geliefde tollen van de ouderen. Zelfs zij vinden het soms moeilijk om het respect te begrijpen dat ik geef aan de LEGO's in mijn verzameling, want voor hen zijn het tenslotte gewoon speelgoed zoals elk ander. Ze vinden het moeilijk te begrijpen waarom ik om de instructieboekjes geef, of waarom ik ervoor zorg een doos niet te beschadigen, vooral als ik de verpakking van ander speelgoed, soms veel duurder, weggooi zonder complexen, na een koortsachtig uitpakken op kerstochtend. ..

Dit vreemde gedrag deert me niet. Alles bij elkaar genomen schokt het soms mijn entourage, maar ik vind altijd een geldige verklaring om mijn relatie met LEGO's te rechtvaardigen. 

In tegenstelling tot veel AFOL's vandaag, heb ik maar heel weinig jeugdherinneringen met LEGO's. Zelfs toen was dit speelgoed al erg duur, en het kopen van LEGO's was een luxe die niet alle ouders konden betalen. 

Ik werd AFOL niet uit nostalgie, ik heb niet veel te zeggen over mijn jeugd met LEGO's, en ik had niet het gevoel dat ik een Donkere tijd, die inzinking waarin LEGO-fans vals spelen met hun favoriete speelgoed.

Dit alles verklaart ongetwijfeld mijn huidige relatie met LEGO's: een soort dualiteit tussen verlangen om te spelen en passie voor verzamelen. Wil je dit prettige pijngevoel weten van de vingers die last hebben van het hanteren van teveel stenen, maar ook om de oudere sets te zoeken om een ​​collectie die toch al teveel ruimte inneemt compleet te maken. 

Ik kan me niet herinneren dat ik als kind LEGO speelde, maar ik zou me wel herinneren dat ik als volwassene de verloren tijd inhaalde.

En jij ? wat is jouw relatie met lego? Spelers, verzamelaars, ontwerpers, nostalgisch, wat is de waarde van deze stukjes plastic in jouw ogen?