De LEGO Ninjago Lloyd Garmadon Movie: mijn mening over de film

De LEGO Ninjago Movie, dit is de andere op LEGO gebaseerde film van dit jaar 2017, daarna De LEGO Batman Movie, en de derde film met stenen en minifigs die sindsdien in de bioscoop wordt uitgebracht De LEGO-film (2014).

Ik was in staat om een ​​persvoorstelling bij te wonen, dus ik geef jullie mijn eerste indrukken van deze nieuwe animatiefilm met jonge ninja's die al helden zijn van hun eigen tv-serie.

Ik ben een volwassene en ondanks alle toegeeflijkheid en welwillendheid die ik gewoonlijk heb voor alles wat met het LEGO-universum te maken heeft, verliet ik de kamer een beetje teleurgesteld. Ik had echter geen filmhulde aan de hele LEGO-generatie verwacht zoals het was in die tijd De LEGO-film met zijn knipogen, zijn verwijzingen en de mogelijke dubbele lezing van het onderwerp. Deze film is uiteraard gericht op een heel jong publiek dat graag lacht om gemakkelijke grappen en zich laat meeslepen door de alomtegenwoordige repetitiekomedie.

Als je niets over de film wilt weten voordat je hem gaat zien, kom dan hier langs.

Technisch gezien is de film teruggevallen. Degenen die het zich herinneren De LEGO-film zal teleurgesteld zijn om te zien dat de steen hier niet het hele scherm beslaat. Natuurlijke sets zijn niet gemaakt van LEGO-stenen. Je went er snel aan, maar soms heb je de indruk een van die late namiddagcartoons te kijken op een obscure kinderzender. Alles op de achtergrond is vereenvoudigd, gesuggereerd en een beetje wazig. Ultieme paradox, LEGO verkoopt sets met reproducties in LEGO-stenen van elementen die zelf eenvoudige tekeningen zijn in de film ...

De regisseur heeft zichzelf ook wat vrijheden gegeven met de minifigs, die daarbij hun belangrijkste kenmerken van stukjes plastic met relatief beperkte mogelijkheden verliezen. Visueel zijn de minifigs geloofwaardig, zelfs overdreven getextureerd, maar de armen en benen van de personages nemen te vaak onwaarschijnlijke hoeken aan en lijken te zweven op de romp, vooral tijdens vechtscènes. Hetzelfde geldt voor de hoofden van de personages, die soms iets te veel kantelen. We ontdekken ook dat de handen van de personages objecten met een veel grotere diameter kunnen vasthouden en manipuleren. De animatie van de ogen en de mond lijkt me minder goed geïntegreerd dan bij de twee vorige films, genoeg in ieder geval om mezelf de vraag te stellen bij het verlaten van de kamer. Deze details zullen door de meeste toeschouwers als triviaal worden beschouwd.

Na een inleidende sequentie die de context definieert, begint de film sterk, bijna hysterisch, met een paar minuten waarop de verschillende trailers (en sets) die tot nu toe zijn gezien, zijn gebaseerd.

Het is ritmisch, de actiescènes zijn leesbaar en humor helpt het gesuggereerde geweld te relativeren. Ninjago City wordt verwoest, de burgers vluchten, de slechteriken zijn meedogenloos, de ninja's komen te hulp en de kinderen zullen het geweldig vinden omdat ze ervoor kwamen. De verschillende mechs maken een snelle passage in de film, we zullen ze later niet meer zien. Dit bericht zou bijna klinken als goed getimede advertenties om ervoor te zorgen dat u, zelfs als u later het overzicht verliest, toch een afgeleid product gaat kopen.

En plotseling vervalt de film onherstelbaar in simplistisch psychologisch melodrama over vader-zoonrelaties, de last van erfenis, verschil en de sociale gevolgen ervan, en verdwaalt in nutteloos gebabbel tijdens eindeloze scènes onderbroken door grappen, zonder interesse om het geheel te verwateren. Het onderwerp van de film raakt in de war, ook al weten we het einde al.

Al het andere wordt incidenteel en secundair, inclusief Godzichat, en de film draait alleen om Lloyd, zijn vader en zijn moeder met saaie flashbacks en moraliserend happy end. Veel downtime en statische scènes. De kleintjes zullen waarschijnlijk het overzicht verliezen en ongeduldig worden.

Het is meer een film over Lloyd en zijn vader dan iets anders. De andere ninja's fungeren als figuranten, je hoort ze niet veel en ze knikken, nemen aanstoot of lachen. Goed voor de judoka Teddy Riner die zijn stem aan Cole leent en pijnlijk zijn tekst reciteert. Verwacht ook niet dat de overvloed aan "burgers" die in de verschillende sets worden verkocht een rol zullen spelen in de film. Het lijkt er bijna op dat LEGO hun namen heeft verzonnen.

In tegenstelling tot The LEGO Movie stelt de regisseur hier de kijker vanaf het begin van de film op zijn gemak: het relativeren van het speelgoed dat uiteindelijk alleen in dienst staat van degene die speelt, wordt aangekondigd. De LEGO-film eindigde door ons eraan te herinneren dat de LEGO-producten die in de winkel op de hoek te koop zijn, de kracht hebben om alle verhalen te vertellen die uit je verbeelding komen, hier worden we vanaf het begin geïnformeerd dat ze slechts een vector zijn voor de overdracht van de moraal van de film. Dit is geen film over de avonturen van jonge ninja's die fans goed kennen. Het is een ietwat saaie en conventionele moraliserende fabel, verteld door LEGO-speelgoed.

Wat familie-entertainment had kunnen zijn, gebaseerd op een universum dat door de jongsten erg gewaardeerd wordt, verandert in een moeizaam verhaal dat veel sociale onderwerpen wil aanpakken en dat op een onhandige en beperkende manier doet, alsof deze gigantische commercial moet worden verzonnen als een ode tolerantie en acceptatie van verschillen om jezelf een zuiver geweten te geven.

Kinderen zullen ongetwijfeld vinden wat ze zoeken, vooral tijdens het eerste deel van de film. Garmadon is een cartooneske superschurk die nog steeds een hart heeft, ninja's zijn samen sterker, kortom, je kent het lied. De stealth op het scherm van de inhoud van sommige sets gebaseerd op de film (alle dozen met de verschillende robots) is een beetje teleurstellend, maar zoals we ons alleen deze echt succesvolle actiescènes zullen herinneren, onderbroken door knipogen. Kijk naar Pacific Rim of Transformers , het is niet zo'n groot probleem.

Release in theaters op 11 oktober.